سایت دلتاریک

ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﮐﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﻤﻪ ﮐﻪ ﮔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻮﻧﻮ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ . ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺭﻓﺖ ، ﮐﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﭘﯿﭻ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ ﺗﻮ ﮔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﺭ ﺷﺪﯾﻤﻮ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﺳﻤﺶ ﮐﺎﻓﯿﻪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺑﺸﻪ . ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺭﺳﻢ ﺧﻂ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺧﻂ ﻭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﺧﻂ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺧﺘﻢ . ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﺧﻂ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭ ﺻﻮﺭﺗﻤﻮﻥ ﺭﺳﻢ ﺷﺪ، ﺭﺩﭘﺎﯼ ﮐﺪﻭﻡ ﺩﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺭﻭ ﻗﻠﺒﻤﻮﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺻﻼ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺧﺘﻢ؟ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﺪﺍﺩﺭﻧﮕﯽ ﻫﺎﻣﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺘﯽ ﻣﻮﻥ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﺵ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﯿﺎﺭﻩ ﯾﺎ ﺍﺻﻼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﺭﻩ، ﺷﺮﯾﮏ ﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﻧﻘﺎﺷﯿﺶ ﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﻧﻤﻮﻧﻪ . ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﺧﺎﻟﯿﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﻮﻧﻮ، ﻭ ﻫﯿﭻ ﺗﻼﺷﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪﻥ ﺗﻮ ﺭﻧﮕﯽ ﺷﺪﻧﺶ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ . ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻣﺪﺭﺳﻪ، ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺁﺷﻐﺎﻻﯼ ﺣﯿﺎﻃﻮ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﻠﻪ ﯼ ﺯﻣﺴﺘﻮﻥ ﺁﺷﻐﺎﻻﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﺭﻭ ﺟﺎﺭﻭ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ ،ﺣﺘﯽ ﺳﻼﻡ ﺑﺪﯾﻢ. ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﯼ ﯾﮑﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺯﻣﯿﻦ، ﭼﻄﻮﺭ ﺩﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ. ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ﻫﯿﭻ، ﺑﺎﻋﺚ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﺍﻣﻮﻥ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﺬﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰﺍﻧﻤﻮﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ - ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯼ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﻭ ، ﺣﺘﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﮕﯿﻢ " ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ " ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺩﺍﺩﻥ ... ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻥ ﭼﻄﻮﺭ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﻧﺮﻩ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻭﻥ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ :... ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺩﺍﺩﻥ